Samokonsterstwo w psychologii odnosi się do subiektywnej oceny przez osobę o jego wartości lub wartości jako osoby. Obejmuje przekonania o nim, takie jak zaufanie do jego zdolności i globalne postrzeganie jego tożsamości. Silna samoocena wiąże się z pozytywnym samokontrolem i poczuciem samooceny, podczas gdy niska samoocena może prowadzić do poczucia niewydolności, niepewności i negatywnego postrzegania siebie. Psychologowie badają samoocenę, aby zrozumieć jego wpływ na zdrowie psychiczne, zachowanie i relacje interpersonalne, uznając, że odgrywa istotną rolę w wpływie myśli i działań jednostek.
Samocena może być zilustrowana przykładem studenta, który otrzymuje komentarze na temat jego wyników akademickich. Jeśli uczeń otrzyma pochwałę za ciężką pracę i osiągnięcia, może poczuć poczucie dumy i zaufania do swoich zdolności, co prowadzi do wyższej samooceny. I odwrotnie, jeśli uczeń otrzyma negatywne komentarze i czuje się skrytykowany, może zacząć wątpić w ich zdolności i podnieść spadek samooceny. Ten przykład pokazuje, w jaki sposób walidacja i doświadczenia zewnętrzne mogą znacznie wpłynąć na postrzeganie osoby z siebie i jego globalnej samooceny.
Mówiąc prosto, samoocena w psychologii jest sposobem, w jaki jednostka postrzega i odnosi się. Można to uznać za równowagę między pozytywnymi i negatywnymi ocenami zawartymi we własnych zdolnościach, cechach i wartości. Silna samoocena często charakteryzuje się poczuciem pewności siebie i bezpieczeństwa, podczas gdy słaba samoocena może objawiać się jako samozadowolenie i brak samoakceptacji. Ta koncepcja jest niezbędna do zrozumienia, w jaki sposób jednostki płyną w swoim życiu, relacjach i wyzwaniach, ponieważ samoocena wpływa na motywację, odporność i ogólne samopoczucie.
Istnieją trzy główne typy samooceny: wysoka samoocena, słaba samokontrola i warunkowa samoocena. Silna samoocena odnosi się do pozytywnego samowystarczalności, w którym jednostki czują się pewnie i zdolne do osiągnięcia swoich celów. Niska samoocena charakteryzuje się negatywnym postrzeganiem siebie i poczuciem niewydolności, co prowadzi do braku zaufania do jego zdolności. Z drugiej strony, warunkowa samoocena zależy od czynników zewnętrznych, takich jak zatwierdzenie społeczne lub sukces w określonych dziedzinach, co zmienia się po ich sytuacji. Zrozumienie tego rodzaju samooceny pomaga rozpoznać, w jaki sposób różne samooceny mogą wpływać na zachowania umysłowe i zdrowie.
Teoria samooceny w psychologii postuluje, że samoocena jest kluczowym czynnikiem wpływającym na różne aspekty ludzkiego zachowania i zdrowia psychicznego. Teoria ta sugeruje, że osoby z wysoką samooceną mają tendencję do lepszego samopoczucia psychicznego, są bardziej odporne na wyzwania i mają zdrowsze relacje w porównaniu z tymi, którzy mają niską samoocenę. Teoria samooceny podkreśla także rolę postrzegania siebie i porównywania społecznego w samokształtowaniu jednostki. Sugeruje to, że takie czynniki, jak sukces, akceptacja społeczna i wartości osobiste, przyczyniają się do samooceny, podkreślając znaczenie promowania pozytywnego wizerunku satysfakcji ze stanu zdrowia i życia.
