Zelfvertrouwen in psychologie verwijst naar de subjectieve evaluatie door een persoon van zijn waarde of zijn waarde als persoon. Hij omvat overtuigingen over hem, zoals vertrouwen in zijn capaciteiten en de wereldwijde perceptie van zijn identiteit. Sterk zelfvertrouwen wordt geassocieerd met een positief zelfbeeld en een gevoel van zelfvertrouwen, terwijl het lage zelfvertrouwen kan leiden tot gevoelens van insufficiëntie, onzekerheid en negatieve zelfperceptie. Psychologen bestuderen zelfvertrouwen om de impact ervan op geestelijke gezondheid, gedrag en interpersoonlijke relaties te begrijpen, en erkennen dat het een essentiële rol speelt in de invloed van de gedachten en acties van individuen.
Zelfvertrouwen kan worden geïllustreerd door het voorbeeld van een student die opmerkingen ontvangt over zijn academische resultaten. Als de student lof krijgt voor zijn harde werk en zijn prestaties, kan hij een gevoel van trots en vertrouwen voelen in zijn capaciteiten, wat leidt tot een hoger zelfbeeld. Omgekeerd, als de student negatieve opmerkingen ontvangt en zich bekritiseerd voelt, kan hij beginnen aan hun capaciteiten te twijfelen en een daling van het zelfvertrouwen te ondergaan. Dit voorbeeld laat zien hoe validatie en externe ervaringen de perceptie van een individu van zichzelf en zijn wereldwijde zelfrespect aanzienlijk kunnen beïnvloeden.
In eenvoudige bewoordingen is zelfvertrouwen in de psychologie de manier waarop een individu waarneemt en vertelt. Het kan worden beschouwd als het evenwicht tussen positieve en negatieve beoordelingen die zijn opgenomen in hun eigen capaciteiten, kenmerken en waarde. Sterk zelfvertrouwen wordt vaak gekenmerkt door een gevoel van vertrouwen en veiligheid, terwijl een zwak zelfrespect zich kan manifesteren als een zelfchip en een gebrek aan zelfacceptatie. Dit concept is essentieel om te begrijpen hoe individuen in hun leven varen, hun relaties en hun uitdagingen, omdat zelfrespect de motivatie, veerkracht en algemeen welzijn beïnvloedt.
Er zijn drie hoofdtypen zelfvertrouwen: hoog zelfvertrouwen, zwak zelfvertrouwen en contingent zelfvertrouwen. Het sterke zelfvertrouwen verwijst naar een positief zelfbeeld, waarbij individuen zich zelfverzekerd voelen en in staat zijn om hun doelstellingen te bereiken. Laag zelfvertrouwen wordt gekenmerkt door een negatieve perceptie van zichzelf en gevoelens van insufficiëntie, wat leidt tot een gebrek aan vertrouwen in zijn capaciteiten. Het contingente zelfvertrouwen is daarentegen afhankelijk van externe factoren, zoals sociale goedkeuring of succes op specifieke gebieden, die het zelfvertrouwen van individuen fluctueren volgens hun situatie. Inzicht in dit soort zelfvertrouwen helpt herkennen hoe verschillende zelf -percepties mentaal gedrag en gezondheid kunnen beïnvloeden.
De theorie van het zelfvertrouwen in de psychologie postuleert dat zelfvertrouwen een kritische factor is die verschillende aspecten van menselijk gedrag en geestelijke gezondheid beïnvloedt. Deze theorie suggereert dat individuen met een hoog zelfbeeld de neiging hebben om een beter psychologisch welzijn te voelen, resistenter is in uitdagingen en gezondere relaties hebben in vergelijking met degenen die een laag zelfbeeld hebben. De theorie van eigenwaarde benadrukt ook de rol van zelfperceptie en sociale vergelijking bij de zelfinformatie van een individu. Dit suggereert dat factoren zoals succes, sociale acceptatie en persoonlijke waarden bijdragen aan zelfrespect, waardoor het belang benadrukt van het bevorderen van een positief beeld van zelfgezondheid en tevredenheid van het leven.
