Psikolojideki romantik aşk genellikle tutku, samimiyet ve bağlılık içeren karmaşık bir duygusal durum olarak kabul edilir. Ortaklar arasında yoğun bir çekim ve bağlılık duyguları ile karakterizedir ve genellikle yakınlık ve paylaşılan deneyimler arzusuna yol açar. Psikologlar, biyolojik, duygusal ve sosyal perspektifler de dahil olmak üzere çeşitli lensler aracılığıyla romantik aşkı incelerler. Sevginin davranış, duygusal refah ve kişilerarası dinamikleri nasıl etkilediğini ve ruh sağlığını ve kişisel gelişimi önemli ölçüde etkileyebileceğini kabul ederler.
Psikologlar romantik aşkı birkaç teorik çerçeve kullanarak tanımlar. Önde gelen bir model, üç merkezi bileşeni tanımlayan psikolog Robert Sternberg tarafından geliştirilen üçgen aşk teorisidir: samimiyet, tutku ve bağlılık. Samimiyet yakınlık ve bağlantı duygularını ima eder, tutku fiziksel çekim ve arzuyu ifade eder ve bağlılık, zaman içinde ilişkiyi sürdürme kararını kapsar. Bu bileşenler, romantik sevginin nüanslarının tam bir anlayışını sunan coşku veya refakat aşk gibi çeşitli sevgi türlerini eğitmek için farklı şekillerde birleştirilebilir.
Romantik aşk, sevgi, cazibe ve bağlantı arzusu ile karakterize edilen iki kişi arasında derin bir duygusal bağlantı olarak tanımlanabilir. Genellikle, ortakların diğerinin varlığında sevinç, heyecan ve gelişim yaşadıkları duygusal, bilişsel ve davranışsal bileşenlerin bir kombinasyonunu içerir. Bu tür sevgi genellikle karşılıklı anlayış, destek ve paylaşılan deneyimler için bir arzu içerir. Romantik sevginin ifadesi bir kültürden ve bireylerden diğerine değişebilir, ancak genellikle partnere derin bir bağlılık ve ilişkinin büyümesini somutlaştırır.
Gerçek romantik aşkın tanımı genellikle koşulsuz destek, derin duygusal bağlantı ve karşılıklı saygı unsurlarını içerir. Gerçek romantik aşk basit bir fiziksel cazibeyi aşar; Diğerinin güçlü ve zayıf yönlerinin anlaşılmasını ve ilişkiyi zorluklar ve değişiklikler yoluyla sürdürme taahhüdünü içerir. Bu sevgi biçimi genellikle açıkça iletişim kurma, kişisel güvenlik açıklarını paylaşma ve partnerin refahına öncelik verme yeteneği ile karakterizedir. Gerçek romantik aşk, iki ortağın bireysel ve bir çift olarak gelişmesine izin veren bir güvenlik ve aidiyet hissini teşvik eder.
Psikolojideki romantik bir ilişki, duygusal ve fiziksel yakınlık, tutku ve bağlantı hissi ile karakterize edilen kişilerarası yakın bir ilişkiyi ifade eder. Bu ilişkiler genellikle önemli bir duygusal yatırım ve bir işletme arzusunu içerir, bu da ortak deneyimlere ve birbirlerine bağlılığa yol açar. Psikolojik terimlerle, romantik ilişkiler, bağlanma stilleri, iletişim modelleri ve çatışma çözme stratejileri dahil olmak üzere farklı boyutlarla incelenebilir. Romantik bir ilişkinin sağlığı ve memnuniyeti, bireylerin genel psikolojik refahı üzerinde önemli bir etkiye sahip olabilir, mutluluklarını, stres seviyelerini ve kişisel gelişimlerini etkileyebilir.