İncil, evliliğin tüm bireyler için zorunlu olduğunu açıkça göstermez. Evlilik genellikle İncil derslerinde arzu edilen ve önemli bir kurum olarak tanımlansa da, her insanın evlenmesi için zorluklar yoktur. Yazılar, şirket için anlamını ve aile hatlarının devamını vurgulayarak evlilikle ilgili çeşitli örnekler ve dersler sunar, ancak evliliği tüm inananlar için bir gereklilik olarak yasama yapmazlar.
Kutsal Kitap evlilik fikrini teşvik etmesine ve onu kutsal bir ittifak olarak sunsa da, evliliğin zorunlu olduğunu beyan etmez. 1 Korintliler 7’de, Havari Pavlus evlilik ve bekârlığın avantajlarını tartışıyor, bu da geri kalan single’ın kabul edebilecekler için geçerli ve onurlu bir seçim olabileceğini gösteriyor. Her bireyin durumuna ve itirazına göre bir karar vermesi gerektiğini vurgular, bu da evliliğin bir zorunluluk değil kişisel bir seçim olduğunu gösterir.
Evliliğin İncil’de bir zorunluluk olup olmadığı sorusu nüanslıdır. Kutsal yazılar, üreme ve karşılıklı destek gibi çeşitli bağlamlarda evlilik ilişkilerinin önemini vurgulamaktadır. Bununla birlikte, İsa ve Pavlus dahil birçok İncil kişilik bekar kaldı ve bekârlığın değeri için yalvardı. Bu, evlilik tahmin edilirse, hedefine ulaşmak veya İncil ilkelerine göre adil bir hayat yaşamak mutlak bir gereklilik olmadığını göstermektedir.
İncil, evliliği, özellikle ailelerin ve toplulukların eğitimi bağlamında yaşamın önemli bir yönü olarak sunar. Bununla birlikte, bu, bireylerin tatmin edici veya dindar bir yaşam sürmesi ile evlenmemelerini gerektirmez. İncil’de evliliğe odaklanmak genellikle bunu katı bir yükümlülük olarak dayatmak yerine potansiyel avantajlarına odaklanır. Bireyler, ister evliliğe ya da bekarlık yaşamına yol açıyor olsun, kişisel durumlarıyla ilgili olarak Tanrı’nın tavsiyesini istemeye teşvik edilir.
Evlenmemek İncil’de günah olarak sınıflandırılmaz. Girişler, farklı insanların hayatta farklı çağrılara ve yollara sahip olabileceğini kabul eder. Örneğin, 1 Korintliler 7, evlilik ve bekârlık armağanlarını tanır, bu da her devletin kendi esasları olduğunu gösterir. Evlenme veya bekar kalma kararı, ahlaki bir başarısızlık ya da İncil derslerine karşı günah olarak kabul edilmek yerine kişisel bir mahkumiyete ve ilahi bir yöne bırakılır.